RUTA DAS MINAS

RUTA DAS MINAS DOS CARRIS

No mes de maio decidimos pasar o dia das letras galegas percorrendo os camiños da fronteira , entre os parques do Xures (Galiza) e  PNDPG ou Gerês (Portugal).

O sabado achegamonos ata a fronteira de Portela de Homen , onde deixamos os coches e comenzamos a camiñar pola Mata de albergaria na procura do camiño que utilizaban os mineros para baixar o mineral que extraian do fondo da terra na Mina dos Carris.
Compre facer o camiño  amodiño para ir pouco a pouco observando todo o que nos rodea e asi atopamos un exempla runico:
 


Iris boissieri.
un lirio endemico de galicia
Considerado en perigro de extincion no catalogo galego de expecies ameazadas .
 



Polo camiño que ascende polo beira dereita do rio Homen  tamen temos ocasion de  ver pegadas deixadas pola glaciacion nas rochas do rio e nas ladeiras rochosa que nos rodean

Tamense pode observar como o bosque vai mudando comforme imos ganando altura ata chegar o planalto onde hay pasteiros, aproveitados polas vacas cachenas , e por fin  o poboado da mina

 

Despois de descamsar un rato e comer para recuperar folgos decidimos visitar o e pequeno encoro que abastecia de auga a mina e ir na procura do paso para baixar cara a española  Mina das Sombras  que se atopa debaixo do Altar dos Cabrós situado o oeste da lagoa. Pronto topariamos cos postes que marcan a linea fronteiriza  e preto deles damos cunha pequena braña moi interesante . A braña estaba ocupada por "Zapateiros" , cagados de triton,cagados de salamanquesa e colonizada por unha fermosa prantiña carnivora  que os galegos denonimanos "ORBALLIÑA" , tratase da Drosera rotundifolia.  Para nos todo un achedego pois levavamos ven tempo atras dela.

ORBALLIÑA

 Continuamos o noso descenso cara o collado onde tiña que estar a baixada ata que nos damos conta de que estamos perdidos e decidimos esperar por un grupo que ven un pouco mais atras para preguntarlles. Cando nos alcanzan estan tan perdidos coma nos polo que aunamos forzas e despois de comfrontar os mapas portugueses deles cos españois nosos decidimos seguir un pouco mais o norte e baixar cara unha pista que se ve o fondo.

A baixada non e doada porque o denivel e importante e imos monte a traves saltando de pedra empedra coa vexetacion a altura das rodillas.

Despois de 45eternos minutos de loita alcanzamos o camiño e os portugueses tiran a dereita cara a Vilamea e nos a esquerda cara a Portela de Homen . Son as 8 da tarde e os meus conpañeiros pensan que estamos preto dos coches pero ainda quedan 11km de pista que iniciamos  a bo paso.

Polo camiño atopamonos cunha culebra que toma as ultimas raiolas de sol no medio da pista

Pouco a pouco vaise facendo a noite e o espectaculo dunceo limpo e estrelado e unico.

Porfin chegamos a estrada e so quedan 500m para chegar os coches e rematar a nosa aventura.

Imos cara Lobios  o Hotel  Lusitano onde nos estan esperando e ,a pesares de chegar as 11:30 da noite nos preparan unha maravillosa cea.

Moitas grazas o persoal do Lusitano onde sempre nos tratan moi ben .  www.lusitanohotel.com

Aqui remata a nosa aventura  e aqui vos deixo mais fotos:

ESTUDOS DOS ANDARINS

RASTROS E PEGADAS

Non sempre que saímos ao campo é posible ver os animais que imos buscando, pero si nos fixamos ben por onde imos, solemos atopar indicios que nos indican que por eses lugares pasan eses animais. As pistas están en forma de pegadas, excrementos, restos de comida, comedeiros, sendas por fincas de herba, fozadas na terra, tobos, incluso algunha vez algúns restos óseos.

Todos estes rastros son de gran valor para as persoas que gozamos coa natureza, pois grazas a elas, podemos saber que zonas son interesantes para poder observar certos animais, xa que moitos ocupan unha extensión grande de terreo que marcan e vixían con frecuencia, co cal temos a oportunidade, nalgún momento, de chegar a velos en liberdade.

Pegadas: podemos atopalas de diferentes formas e tamaños,

 co cal é moi recomendable tanto debuxalas

coma facer moldes con escaiola, e na casa con calma comprobar en internet, xa que hai bastante xente que comparte información para a identificación, pois non é tan doado como aparece nalgunhas guías, nin as pegadas son tan perfectas como aí as representan xa que dependendo do lugar onde se atopen quedan dun xeito ou doutro. Con gañas e un pouco de paciencia podemos chegar a facermos cunha xeitosa información

.

 Plumas:

Acontece o mesmo que coas pegadas. Botando unha ollada aos sitios axeitados podemos recoller plumas caídas que pouco aportan á natureza e son de fácil conservación. Cada ave ten diferentes tipos de plumas e diferentes debuxos nas mesmas. Tamén poden variar segundo sexan das ás, da cola ou do peito. O mesmo acontece en moitas das especies en que existen diferenzas entre o macho e a femia. A maioría proceden das mudas que fan de forma natural, outras lles caen nas pelexas. Incluso cando un ave morre podemos facernos con algunha.

Comedeiros, por exemplo o tordo acostuma a ir sempre ao mesmo lugar a romper os caracois dos que se alimenta, co cal, cando vemos un sitio duro onde hai restos de caracois rotos, sabemos que é o lugar que acostuma utilizar o tordo para escachar os caracois que captura e eliminarlle a casca que non come. Con paciencia e escondidos podemos chegar a velo “en faena”.

Excrementos: moitos animais utilizan os seus excrementos como marcas territoriais. Cada un deles deposítaos en lugares estratéxicos como aviso e marca dos seus dominios.

Outros non, simplemente quedan onde cadre que estea nese momento.

Os excrementos de cada especie teñen unha forma diferente, por exemplo nos herbívoros teñen formas máis redondeadas podendo verse restos de herba. Os dos carnívoros soen ser máis longos e rematados nunha punta. No caso dos roedores son de forma cilíndrica e tamén poden aparecer restos de insectos neles.

Restos de comida:

Unha pista do posible paso de animais son os restos de sementes, froitos, herbas ou bulbos arrancados da terra. Cando pasamos preto de froiteiras é posible atopar algún froito no chan mordido ou peteirado. O primeiro que nos preguntarnos é se esas marcas que quedan no froito son dun paxaro, un roedor ou outro animal. Hai que ter en conta que un paxaro non deixa marcas de dentes. Os paxaros sacan bocados peteirando a froita deixando como si fosen pequenos buratos, mentres que os roedores soen deixar uns sucos estreitos onde se aprecian as marcas deixadas polos dentes.

Cando pasemos onde hai nogueiras, castiñeiros, abeleiras, carballos, ou plantacións de millo e centeo é moi posible que atopemos restos de froitos mordidos.

Restos óseos: está claro que os animais teñen que morrer polo motivo que sexa, pero non resulta doado atopar de forma natural os seus restos. Temos que pensar que están formados de calcio e moitos animais os poden morder para aproveitalos, incluso poden estar cubertos por terra e por plantas co que resulta máis difíciles de dar con eles. Algúns ósos como os dos micro mamíferos pódense descubrir dentro das egagrópilas, que son os restos que non poden dixerir e regurxitan sobre todo as rapaces.

Tamén atoparemos rastros na natureza que son moi desagradables. Referímonos ás pistas deixadas polas persoas. Non atoparemos un sitio na natureza, por escondido que estea, sen eses residuos, ou dito doutro xeito sen lixo. 

O ideal é que apenas se note o noso paso polo entorno natural. Se te moves con respecto na natureza, vas

ser un elemento máis da mesma na que te poderás integrar e fundir, e seguro que só con ese respecto extremo o libro da vida que te rodea irase abrindo e te deixará compartir os seu secretos mellor gardados.

 

Traballo feito por Juan Ramón e Amancio Castro da Asociación Andaríns do Val do Lérez.

XULLO NO VAL DO LERÉZ

 CAMIÑANDO POLO VAL DO LERÉZ

Parece que chega o vran e toca despedir a tempada de sendeiros e rutas e ,como non podia ser de outra maneira , imos a facelo disfrutando dunha xornada percorrendo o noso querido Val Do Leréz .

A nosa aventura comezara as 9:30 h no pavillon dos deportes onde botaremos as mochilas o lombo para ir cara o rio.

Camiñaremos pola beira dereita do leréz na busca dun paso onde atravesar as suas augas para probar a sensacion de ir pola outra beira.

O pouco rato voltaremos a beira dereita e continuaremos ata As pontes de Bora para ver a desembocadura do Rio Almofrei . Logo subirmos pola beira do Almofrei ata o lugar de Portamuiños na procura dun lugar para comer e darnos un baño no rio.

Pola tarde retornaremos as beiras do Leréz para ir paseniñamente descubrindo as Aceñas, Cons,os muiños do Radabouxo e outros paraxes do val do leréz.

Data : 27de xullo do 2014

Material necesario: Bastons , botas, comida,auga ( non hay fontes no percorrido), toalla e bañador ( so para os valentes)

Custe da actividade: De valde

prazo de inscripcion ata o venres dia 25/07/14 as 22:00h  no correo andarinsdovaldolerez@gmail.com

ESTUDOS DOS ANDARINS

 

 

Animais que están a desaparecer

Aves II

Escribenta das canaveiras

Emberiza schoeniclus

Escribano palustre

Descrición: A escribenta das canaveiras e unha ave de mediano tamaño que presenta unha plumaxe dominada polos tons pardos e acastañados no dorso e abrancazados con algunhas listas no ventre.

O macho co plumaxe nupcial loce a garganta e a cabeza dun intenso cor negro, así como un colar e unha bigoteira brancos. Nesa época, tamén a cabeza e o peito da femia tenden a escurecer, aínda que carecen do colar branco.

Ten unha lonxitude de (15-16,5 cm) e unha envergadura de (21-28 cm).

Hábitat: elixe case exclusivamente zonas palustres con abundante vexetación preferentemente de carrizas, aínda que adoita desprazarse a campos abertos próximos as zonas húmidas e bordos de cultivo para alimentarse de sementes. Prefire carrizais pouco densos, con pouca auga superficial, onde se reúne en dormitorios durante o inverno.

Canto: Frecuentemente emite un “tsiiu “suave e algo melancólico cando se move entre a vexetación. O canto é unha estrofa rápida stri-i-i-pp e un trino lento e indeciso, tip, tirip, stirip.

Alimentación: A maior parte do ano aliméntase de sementes de diversas plantas. No período reprodutor, como sucede con outros granívoros, incorpora á dieta diferentes invertebrados, sobre todo insectos, que constitúen ademais o alimento básico dos seus polos.

Ameazas: A escribenta das canaveiras é un dos nosos paseriformes máis raros e ameazados, pois vense minguar as súas poboacións nos últimos tempos. Durante o inverno, con todo, recibimos exemplares procedentes de Europa, aínda que o seu número tamén representa un descenso. A desaparición ou alteración dos espazos húmidos e os problemas derivados da intensificación agrícola parecen estar detrás dista situación.

Niño: A reprodución comeza a principios de maio coa selección de zonas de carrizas apropiadas. O niño constrúeo a femia entrelazando fragmentos de diferentes plantas, brións, plumas e pelo para formar unha cunca que coloca na base da vexetación palustre, como carrizos ou xuncos. As veces, pode seleccionar un emprazamento a certa altura, entre as pólas dalgún salgueiro.

Merlo rieiro

Cinclus cinclus

Mirlo acuatico

Descrición: Esta ave de mediano tamaño, coa cola curta e as ás mais ben pequenas, posúe un corpo repoludo e compacto que lle outorga un aspecto característico. Na súa plumaxe dominan os tons pardos moi escuros, case negros no dorso, que dan paso a outros de cor chocolate na cabeza, o pescozo e o ventre. Loce un rechamante babeiro branco que se estende ata o peito. As patas son curtas e robustas e o pico é fino en forma de daga. 

Este merlo ten unha lonxitude de (17-20 cm) e unha envergadura de (25-30 cm).

De carácter nervioso, esta ave voa rapidamente sobre a superficie da auga e móvese con soltura entre as pedras do río antes de lanzarse a mergullarse. Cando está pousada adoita mostrarse inqueda, levantando a cola e realizando continuas flexións coas patas.

Hábitat: A especie restrínxese a cursos de auga pouco alterados, así como de profundidade escasa, que permita o afloramento de pedras no curso do río cunha boa calidade da auga que posibilite a presenza de ricas poboacións de invertebrados acuáticos.

O entorno debe ser o máis natural posible, aínda que pode soportar unha presenza moderada de transeúntes e actividades humanas.

Alimentación: É un especialista no consumo de invertebrados acuáticos, particularmente larvas de efémeras, moscas das pedras, libélulas e escaravellos acuáticos, aínda que tamén inxire outros insectos, moluscos e pequenos crustáceos.

Para capturar o seu alimento, busca de forma moi activa, ben mergullándose por completo ou ben sen mergullarse completamente baixo as pedras e entre as algas. Realiza frecuentes e continuas inmersións de poucos segundos, entre 5 e 10 por minuto.

Niño: Os dous membros da parella entréganse á construción dun niño esférico ben rematado, realizado a base de brións e herba, que ocultan aproveitando ocos e fisuras entre as rochas ou baixo troncos e pontes, polas marxes do río. Tamén aceptan sen dificultade as caixas niño para reproducirse. Habitualmente pode existir unha segunda posta.

Moucho de orellas

Otus scops

Autillo europeo

Descrición: A mais pequena das nosas rapaces nocturnas de lonxitude (19-21 cm) e envergadura (47-54 cm). Ave que pasa moi desapercibida polo excelente camuflaxe que lle proporciona a súa plumaxe, confundíndose moi ben cos troncos das árbores sendo moi difícil de ver, pero fácil de escoitar na primavera e verán xa que ten un característico canto un “tiuu” ou “kiuu” afrautado, que soe repetir cada 2 ou 3 segundos, pola tarde cedo, aínda sendo dia. Posúe unhas plumas facéndolle unha forma de orellas que son o que lle da nome.

Hábitat: De carácter forestal, aínda que prefire formacións arbóreas non moi densas como bosques de ribeira, parques , carballeiras e piñeirais abertos.

Aniña en buratos das arbores, niños de peto, niños de córvidos, as veces en paredes, e construcións humanas e acepta moi ben as caixas niño.

Alimentación: A súa dieta componse principalmente por invertebrados (bolboretas, grilos, saltóns,etc), aínda que as veces tamén captura pequenos vertebrados (roedores, aves, réptiles).

Temos que saber que se trata de un migrador transahariano, polo que so o escoitaremos dende principios de primavera.

Ameazas: O moucho de orellas aparece como ”De especial interés ” no catalogo nacional de especies ameazadas. Os principais problemas de conservación que sufre esta rapaz devense a alteración do hábitat, perda de soutos fluviais e arbores vellos, expansión urbanística, os incendios forestais e o emprego de sustancias tóxicas na agricultura o que fai que teña unha gran diminución de insectos sendo estes as súas presas. 

 

Andoriña de cu branco

Delichon urbicum

Avión común

Descrición: Pequena andoriña de aspecto compacto, lonxitude de (14 cm), envergadura (28 cm), negro azulada brillante por arriba e branca por abaixo. Posúe ás longas e apuntadas, cola curta e gallada de cor negra; pico curto, plano e negro; boca moi ancha, e patas curtas cubertas de finas plumas brancas.

Este paxaro adoita observarse en voo e agrupado. O seu voo é rápido e áxil, aínda que menos co da andoriña común, e a miúdo voa a maior altura que esta. Póusase con frecuencia, ás veces no chan.

Alimentación: A súa dieta está baseada por insectos voadores de pequeno tamaño. As presas máis consumidas son moscas, mosquitos e pulgón. A técnica de captura consiste en voos acrobáticos de persecución en grupo, os cales se producen a unha altura intermedia entre a utilizada pola andoriña común (zona baixa) e os Cirrios (zona alta). Normalmente non caza a máis de dous quilómetros do niño.

Especie migradora e estival. En inverno, as aves desprázanse ao golfo de Guinea, no oeste de África, regresando despois a partir de febreiro.

Niño: A súa especialización no medio aéreo fai que este paxaro sexa moi independente do hábitat, agás para instalar o niño. Faino en pobos, presas, pontes, coa maioría dos seus niños situados en vivendas, habitando con éxito mesmo nas grandes cidades. Constrúe colonias de niños pegados aos edificios. Nalgúns lugares segue criando no seu hábitat orixinal, nos rochedos. Adoita durmir no niño, ás veces de modo comunal, e pode pasar a noite en voo.

Ameazas: Aínda que non é unha especie ameazada si se esta a notar unha diminución de parellas entre nós. Non sofre ameazas de importancia. Entre os posibles problemas citase o uso indiscriminado de plaguicidas, a eliminación deliberada de niños coa escusa de que ensucian edificios, a contaminación atmosférica urbana, así como a dificultade para nidificar en cidades polas novas técnicas de construción e a escaseza de lugares húmidos e charcas onde encontrar barro para o niño. No Catálogo Nacional de Especies Ameazadas aparece como "De especial interés".

Traballo feito por Juan Ramón e Amancio Castro da Asociación Andaríns do Val do Lérez.

ANDARINS POR ASTURIES

O pasado mes de abril visitamos unha vez mais terras asturianas .
O lugar elexido para a nosa aventura foi o Parque Natural dde Redes  , onde fixemos varias rutas para coñecer de cerca os segredos que agochan as montañas e bosques da zona

ESTUDOS DOS ANDARINS

 

Animais que están a desaparecer

Aves

As aves, eses animais que co seu canto e colorido alégranos os paseos 

 polos campos e xardíns.

A intención deste traballo non so é a de mencionar os animais que teñen grave perigo de desaparecer, se non tamén, a de chamar a atención deses outros que cada dia e por diferentes motivos están a verse en menor numero que hai uns anos. Pola contra están a aparecer outras especies que antes non eran moi comúns por estas latitudes, benvidos sexan pero sen esquecernos das aves que levan cos nos moitas xeracións.

Por poñer un exemplo, as andoriñas que aínda que volvan en cantidade, non hai moito tempo eran mais abundantes e podíanse ver mais niños pegados nas casas. Algunhas persoas arrepíntense de ter tirado cos niños, e agora escoitase iso de ... “que magoa, aínda que ensuciaban agora xa non veñen a facer o niño eses paxaros que criaban no patio polo verán, coa de crías que de aí saíron”, non valoramos o que temos ate que o perdemos.

Neste traballo non están tódalas aves que deberían, pensouse coa idea de dar un toque de atención sobre o problema, e non de mencionar un por un tódolos animais que están en perigo.

Escolléronse so algunhas especies. Gustaríanos que eses nenos que nacen hoxe dentro duns cantos anos poidan ver e escoitar o que nos escoitamos e vimos na natureza, e non só os vexan en fotos. Esperemos que non sexa tarde para moitas destas especies.

Traballo feito por Juan Ramón e Amancio Castro da Asociación 

Andaríns do Val do Lérez.

Andoriña común

Golondrina común

 Hirundo rustica

Descrición: Ave delicada, grácil e aerodinámica, de cor negra con reflexos azuis metálicos por riba e brancos crema na parte inferior. Ten a fronte e gorxa vermella e un colar negro. As ás, longas e en punta. A cola, moi longa e gallada, é de cor negra, con pequenos círculos brancos cando a estende. Posúe patas curtas sen emplumar, boca moi ancha, e pico curto plano e negro. Lonxitude (18 cm), envergadura (33 cm).

Canto agradable, con unha apresurada mestura de trinos durante o voo. Soe cazar en voo a baixa altura e pendurarse nos cables.

Niños: Adoita nidificar en construcións tanto campestres coma urbanas, como cortes, patios, terrazas, aleiros ou beirados das vivendas. Utilizando tódolos anos o mesmo lugar para nidificar. De feito hai uns poucos anos podíanse ver en moitas casas as súas construción que foron pouco a pouco destruídas.

Os niños son construcións de barro en forma de cunca aberta.

Alimentación: Dieta insectívora, composta por gran numero de moscas e mosquitos, tamén caza formigas voadoras, avespas, chinches e pequenos escaravellos. A captura faina en voos acrobáticos de persecución, ás veces en pequenos grupos, a baixa altura e non lonxe do niño.

Ameazas: Aínda que non é unha especie ameazada si se esta a notar unha diminución de parellas entre nós. Os principais problemas que están a padecer as andoriñas son o uso indiscriminado de plaguicidas, que reducen a cantidade de insectos, dos que se alimentan; a eliminación deliberada de niños coa escusa de que ensucian e a dificultade para nidificar en novas construcións rurais, tamén o abandono do espazo rural, coa conseguinte ruína de moitas edificacións.

Aparece como "De especial interés " no Catálogo Nacional de Especies Ameazadas.

Esta ave e migradora e estival pasando o inverno no golfo de guinea, volvendo entre nós polo mes de abril.

Avenoiteira cincenta

Caprimulgus europaeus

Chotacabras gris

Descrición: A avenoiteira cincenta e unha ave de hábitos crepusculares e nocturnos, excelente cazadora de insectos voadores nocturnos.

Con unha lonxitude de (24-28 cm) e unha envergadura de (52-59 cm).

Ave que polo colorido da súa plumaxe e moi difícil de ver, xa estea pousada nunha pola ou no chan. Aínda que pasemos preto dela, quedase no chan pasando desapercibida.

Hábitat: A avenoiteira cincenta prefire zonas abertas con arborado disperso ou bordos de bosques, piñeirais e soutos sempre que non sexan moi pechados.

Alimentación: A súa dieta componse principalmente de insectos nocturnos como avelaíñas e escaravellos que captura durante o voo, que parece errático e planeando coas ás en forma de “V” ou lanzándose dende unha pola. Ten unha boca moi grande, e con vibrisas ou bigotes nos lados, que leva completamente aberta durante o voo, capturando así as súas presas.

Ave migradora, que pasa o inverno en latitudes tropicais africanas, aparecendo entre nós no mes de abril.

Canto: O canto un característico“errrr-rrrurrr-errrr”,acompañado de palmadas que fai coas ás, que teñen un longo alcance, e de longa duración.

Como principais causas do seu declive cítase a degradación do hábitat, incendios forestais e a utilización excesiva de praguicidas, tamén os atropelos xa que esta ave gusta de pousarse nas estradas e pistas que atravesan en gran cantidade os nosos montes.

Aparece no catalogo nacional de especies ameazadas como “de especial interés”.

Bubela

Upupa epops

Abubilla

Descrición: Ave inconfundible, de cor ocre polo peteiro, ventre ea meta do dorso . As ás con un debuxo de barras negras e brancas, moi rechamante.

Cunha lonxitude de (27 cm), envergadura de (44-48 cm).

A bubela luce unha vistosa crista, de cor ocre e as puntas negras, que estende cando se pousa ou esta inqueda e tamén durante o apareamento. Ten o pico longo e algo curvado cara abaixo e unha cola ampla e negra, atravesada por unha franxa branca.

O voo, faino de forma irregular e describe lixeiras ondulacións na súa traxectoria.

Canto: O canto e un inconfundible”up-pu-pu-pu”, grave e de longo alcance, repetido varias veces.

Hábitat: mostra preferencia por bosques abertos, onde aniña en ocos de árbores, buratos nas paredes e mesmo en caixas niño. Os seus niños adoitan cheirar mal por mor dunha secreción que empregan en forma de defensa tanto os adultos coma as crías ao detectar perigo.

Alimentación: Aliméntase de vermes, miñocas e insectos que atrapa co seu longo peteiro polo chan.

Trátase dunha ave migradora e estival.

Ameazas: A súa principal ameaza  está na redución de buratos naturais onde poder aniñar debido aos incendios e a unha mala xestión do monte, tamén inflúe moito o uso de insecticidas químicos que diminúe o numero de insectos dos que se alimenta.

No catalogo nacional de especies ameazadas aparece coa categoría”de especial interés”.

Cuco

Cuculus canorus

Cuco común

Descrición: Ave tímida, polo que resulta complicado obsérvala, aínda que a súa presenza delátao o seu característico canto, o famoso “cuu-cu, cuu-cu”que repite en sesións longas.

Ten lonxitude de (32-36 cm) e unha envergadura de (54-60 cm).

Os adultos son de cor gris menos no peteiro e na parte ventral, que teñen un barrado gris escuro. A cola longa, de cor cincento e os treitos finais mais escuros. As femias poden lucir dous tipos de plumaxe , un moi parecido o macho, e outro rubio aínda que non e tan común como o outro.

Hábitat: Acostuma a ocupar tódalas clases de bosques sen diferenza, aínda que adoita a preferir zonas húmidas con abundante vexetación palustre onde habitan varias das aves as que acostuma “parasitar” con mais frecuencia.

Alimentación: Adoita ter unha alimentación insectívora, baseada no consumo de larvas de diferentes bolboretas, tamén consume escaravellos, saltóns, grilos, lombrigas.

Niño: Cando se fala de parasitar e pola estratexia que utiliza o cuco, que consiste en depositar os seus ovos dentro dun niño de outra especie, a cal se encargara da incubación, coidado e alimentación da cría do cuco. A eclosión dos ovos do cuco soe anticiparse varios días a dos polos lexítimos, o que permite a cría de cuco votalos fora do niño, co cal se asegura de ter a comida en exclusiva para el. A este sistema de cría chámaselle nidoparasitismo.

Ave migradora e estival, que soe regresar polo mes de abril.

Ameazas: Debido o seu peculiar sistema de cría, non ten moitas ameazas, agás os insecticidas e os incendios forestais.

Incluída no catálogo nacional de especies ameazadas coa categoría “de especial interés”.

ESTE E OUTROS ESTUDOS PODEDELOS DESCARGAR NO NOSO APARTADO "ESTUDOS E DOCUMENTOS"